Komunikacja jest przedmiotem zainteresowania wielu dziedzin, w tym również lingwistyki. W konsekwencji miało również wpływ na językoznawczy opis zaburzeń językowych osób z afazją.
Do tej pory zazwyczaj opisywano dezintegrację systemu językowego w afazji, omijając problem człowieka, z afazją, który jednak komunikował się. Zaburzone wypowiedzi chorego traktowano jedynie jako zaburzenia języka.
Zawężenie badań nad językiem w afazji do jednej tylko perspektywy nie wyjaśnia całokształtu przejawów językowego funkcjonowania człowieka. Ostatnio w lingwistycznym opisie zaburzeń mowy coraz więcej miejsca poświęca się interakcji językowej, kompetencji komunikacyjnej osób z afazją.
Terapia grupowa ma na celu ćwiczenie i usprawnienie zdolności interakcyjnych, odbudowanie wiary w możliwości komunikowania się z otoczeniem, mimo afazji. Poza aspektem językowym i komunikacyjnym niesie ze sobą zmiany w dotychczasowym sposobie radzenia sobie z chorobą.
U pacjentów następuje duży rozwój społeczny, mimo choroby, której objawami są zaburzenia mówienia, rozwijają się umiejętności komunikacji i pracy w grupie. Przełamywany jest lęk związany z mówieniem, frustracja, nieśmiałość, czasem agresja.
Terapia grupowa uczy szacunku dla drugiej osoby, sposobów nawiązywania i rozwijania relacji z innymi ludźmi, daje możliwość odkrywania podobieństwa między uczestnikami, co zmniejsza poczucie osamotnienia, wyobcowania.
Taki trening staje się nie tylko treningiem językowym, ale także terapeutycznym, społecznym.