Grupowy trening logopedyczny jako mikrokosmos społeczny dla osób z afazją

U osób z afazją niemożliwa staje się wymiana poglądów, informacji, przekazywania odczuć, wrażeń. Współżycie chorego z innymi ludźmi, które realizowane jest przez komunikowanie poleceń, nakazów, potrzeb, staje się niemożliwe.

Niemożliwe jest prowadzenie rozmów telefonicznych oraz korzystanie ze środków masowego przekazu, które stanowią cenne źródło informacji dla współczesnego człowieka.

Niemożliwa staje się więc ekspresja własnego ja, a także eksponowanie własnego poziomu intelektualnego. Pojawia się głód informacji, niemożność wyrażenia własnych poglądów, a brak możliwości dyskusji wpływa destrukcyjnie na osobowość człowieka.

Odizolowany od społeczeństwa, zamyka się we własnym świecie „ciszy komunikacyjnej“, lęku, smutku, a często i depresji. Traci motywację do dalszych działań.

Rozpad komunikacji prowadzi więc w konsekwencji do zaburzeń funkcjonowania społecznego aż do rozbicia więzi poznawczych, psychicznych i społecznych.  W takich warunkach dochodzi do stanu dezintegracji społecznej, która oznacza zależność społeczną, a często tzw. „śmierć społeczną”.

Podkreśla się, że konsekwencje utraty zdolności porozumiewania się oznaczają różny rodzaj niepełnosprawności u różnych chorych i są ściśle związane z rolą, jaką w życiu danego chorego spełnia język.

Osoby z niepełnosprawnością taką jak zaburzenia porozumiewania się o typie afazji spotykają na swej drodze różne bariery, takie jak środowiskowe, informacyjne, związane z postawami otoczenia.

Jedną z największych barier jest ta związana ze środowiskiem komunikacyjnym: niewiele osób z otoczenia chorego wie jak zmienić swój sposób porozumiewania się by móc angażować osoby z afazją do wymiany myśli i poglądów.

Terapia grupowa jest miejscem spotkań osób z afazją, w którym neurologopeda – terapeuta pracuje nad przywróceniem kompetencji komunikacyjnych, okazując uczestnikom szacunek i traktując jako świadomych dorosłych.

Grupa to mikrokosmos społeczny, podopieczni uczą się w nich przełamywać lęk przed mówieniem, trenują w nich językowe zachowania, jakie mogą pojawić się  sytuacjach dnia codziennego: w sklepie, na poczcie, u lekarza, w urzędzie.

Co równie ważne, a może najważniejsze, rodzą się nowe przyjaźnie, osoby z afazją wchodzą w interakcje z innymi – wspólnie planują wyjścia do kawiarni, kina. Wraca ich dawny świat, który oddalił się z powodu choroby, wracają nowe relacje i możliwości.